Πρόκειται για μια ενότητα χώρου για συλλογή διηγημάτων, που περιλαμβάνει δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών, από το ουζερί «Υπάρχω», από το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα.

Οι φτωχογειτονιές του Πειραιά παρουσιάζονται με μια διαφορετική ματιά και όπως σχολίασε ο συγγραφέας: «Όσα περιγράφονται στα διηγήματα, θα μπορούσαν να εκτυλίσσονται κάλλιστα στην πόλη της Πρέβεζας. Το κοινό στοιχείο, η θάλασσα, κάνει τις εικόνες να μοιάζουν ίδιες». Ο Χρήστος Οικονόμου εξήγησε ότι εξιστορεί βιωματικές του εμπειρίες από τον Πειραιά, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, ενώ πρόσθεσε: «Όταν γράφω θεωρώ πως είναι χρέος μου εκείνους που είναι έξω από τη λογοτεχνία να τους φέρω στο κέντρο της. Όταν παθιάζεσαι, αυτό μεταδίδεται παντού. Όταν, για παράδειγμα, γράφω, δεν χρησιμοποιώ πάντα τη λογική μου. Είμαι σε έκσταση. Βγαίνω έξω από τον εαυτό μου. Ορισμένες φορές δεν αναγνωρίζω καν κάποια από αυτά που έχω γράψει, όταν τα ακούω από άλλους. Όταν γράφω, έχω απέναντι τον εαυτό μου. Θέλω να το ζω, να το αισθάνομαι».

Ο κ.Οικονόμου φιλοξενήθηκε επίσης από τη Λέσχη Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πρέβεζας στο αναγνωστήριο της βιβλιοθήκης και είχε συζήτηση με τα μέλη της.