Λίγο έξω από το Χριστό Ραχών έκανε μια στάση στην είσοδο του Μοναστηριού. Η μπροστινή του πόρτα ήταν κλειδωμένη. Του είχαν πει ότι εκεί έμενε ένας μοναχός. Την πληροφορία αυτή την προσπέρασε. Υπερπήδησε το «αστείο» εμπόδιο της καγκελόπορτας και βρέθηκε σε μια αυλή με ένα πηγάδι. Στο πίσω μέρος ανοίγονταν μπροστά στα μάτια του μια μεγάλη έκταση με εγκαταλελειμμένα λιθόκτιστα κτίρια. Αυτά έρχονταν σε αντίθεση με τη αναπαλαιωμένη Μονή που στο πλάι της δέσποζε ένα δορυφορικό πιάτο. Θα ήταν του μοναχού σκέφτηκε.

Πλησίασε το πρώτο λιθόκτιστο κτίριο. Από τα χαρακτηριστικά του και τις διαστάσεις του συμπέρανε ότι ήταν το Ιατρείο. Το είχε άλλωστε διαβάσει σε περιγραφές και τα αισθητήρια του δεν τον πρόδιδαν. Μπήκε παρακάμπτοντας τη «σειρά» των «εξεταζόμενων». Κάθισε δίπλα στον εξόριστο συνάδερφο Δημήτρη. Ο Δημήτρης ήταν ειδικός φυματιολόγος. Το 1948 άλλωστε η πνευμονολογία και η φυματιολογία ήταν ένα και το αυτό. Πάνω στην αυτοσχέδια κατασκευή , που χρησίμευε για γραφείο , είχε τα ιστορικά των εξόριστων φυματικών γραμμένα πάνω σε χαρτόνι από κουτί τσιγάρων. Αναλυτικό σχεδιάγραμμα που θύμιζε άτλαντα ανατομίας. Για κάθε ασθενή απεικονίζονταν με γράφημα μολυβιού η έκταση της νόσου και οι ενδεχόμενες παρούσες επιπλοκές όπως ο πνευμοθώρακας και το εμπύημα. Αυτοσχέδια εργαλεία παροχέτευσης , μία σύριγγα , λίγα φαρμακευτικά δισκία , διαιτητικές οδηγίες και εξατομικευμένη αγωγή για κάθε ασθενή εξόριστο. Όλα ταξινομημένα δίπλα από την αυτοσχέδια εξεταστική κλίνη.

Ο Ιατρός Δημήτρης αφού ενημέρωσε τα ιστορικά και το βιβλίο ασθενών , ξεκίνησε για τα κελιά των κρατούμενων της Μονής , όπου βρίσκονταν οι ασθενείς με φυματίωση προχωρημένου σταδίου. Κλινήρεις σε αυτοσχέδια κρεβάτια που φιλοτέχνησαν οι ίδιοι οι εξόριστοι. Θα ξεκινούσε την πρωινή του επίσκεψη. Και ο Αφηγητής μένει ξαφνικά μόνος του. Καθισμένος σε μια πέτρα ενός άδειου κτιρίου. Ή μέσα σε μία βάρκα μεσοπέλαγα στη φουρτούνα. Συνταξιδιώτης στο αιώνιο ταξίδι των εξόριστων. Από τον Πειραιά στον Εύδηλο Ικαρίας. Στο χέρι του κρατά το βιβλίο του Ιατρού Δημήτρη Νταλιάνη με τίτλο «Το Σανατόριο Εξόριστων Ικαρίας 1948 - 1949».

Κάπου μέσα στις Σημειώσεις ο Γιατρός αναφέρει πως κανένας από τους πολιτικούς εξόριστους με φυματίωση δεν πέθανε όσο αυτός βρίσκονταν στο νησί. Η κλινική πορεία ορισμένων βελτιώθηκε και κάποιοι θεραπεύτηκαν. « Όσο η πίστη για έναν καλύτερο κόσμο ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα τους...» σκέφτηκε ο Αφηγητής.

«Όσο ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ( ΔΣΕ ) θα είναι Νικητής εμείς δεν θα υποκύπτουμε στη Νόσο ... σημείωνε με έντονη γραφή ο Δημήτρης ...».