Ας αρχίσουμε με κάποιες επισημάνσεις που αποτελούν «κοινό τόπο» για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ».
Την ελπίδα που σκόρπισε απλόχερα στον ελληνικό λαό – αλλά και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, και όχι μόνο – η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015, γρήγορα διαδέχτηκε η απογοήτευση από τη διάψευσή της, ο θυμός, η απελπισία και η κατάθλιψη.
Το ίδιο καλοκαίρι και μετά το συντριπτικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα συνθηκολόγησε μπροστά στους «θεσμούς» και πορεύτηκε πειθήνια στα ίδια μονοπάτια που χάραξαν οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις από το 2010 και μετά. Ψήφισε ένα νέο – το τρίτο κατά σειρά – «μνημόνιο συνεργασίας» με τους θεσμούς και δεν διανοήθηκε ν’ αμφισβητήσει την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης αστικής τάξης της χώρας, μιας τάξης βαθύτατα προσηλωμένης στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Γαντζωμένος στην «εξουσία» της υποτιθέμενης «κυβέρνησης» της υποτιθέμενης «αριστεράς» εφαρμόζει – μετά κλαυθμών και οδυρμών – πλην όμως, μέχρι κεραίας, το πολιτικό σχέδιο του «αντιπάλου». (Όπως φάνηκε, για μια ακόμη φορά, με την ολοκλήρωση της «δεύτερης αξιολόγησης» του προγράμματος που θα ψηφιστεί στο ελληνικό κοινοβούλιο το αμέσως επόμενο διάστημα).
Ένα πολιτικό πρόγραμμα που μας «διασώζει», επτά συναπτά έτη (διανύοντας το όγδοο), καταστρέφοντάς μας.
uuuuuuu
Η απορία μας όμως δεν είναι το γιατί και/ή το πώς μια πολιτική δύναμη, ένας πολιτικός ηγέτης, ‘μεταπηδά’ από την μια πλευρά και περνά στην άλλη· όλοι γνωρίζουν ότι η εξουσία είναι ‘γλυκιά’ και τα χέρια δεν βγαίνουν εύκολα από το ‘μέλι’ όταν βουτηχτούν σ’ αυτό. Και η ιστορία έχει να επιδείξει πολλά τέτοια παραδείγματα ‘μεταπηδήσεων’.
Η απορία μας είναι το γιατί και/ή το πώς αυτό είναι ‘αποδεκτό’ από τους ‘από κάτω’, οι οποίοι με την ψήφο τους επιβραβεύουν αυτές τις πρακτικές και σκύβουν το κεφάλι στις κάθε λογής εξουσίες, ακόμα και αν αυτές προέρχονται από τα ‘σπλάγχνα’ της προοδευτικής και δη της παράταξης της ‘ριζοσπαστικής αριστεράς’. Ενώ ταυτόχρονα ‘τιμωρούν’ όσους αντιδρούν, όπως έθεσαν εκτός βουλής εκείνο το κομμάτι των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αντέδρασε στη μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα καταψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015.
Η ίδια κατάσταση παρατηρείται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ιδιαίτερα στη Γαλλία, οι νεοφιλελεύθεροι κατόρθωσαν να εκλέξουν, μόλις προχθές, στην προεδρία της χώρας – χώρα κρίσιμης για την επιβίωση της ΕΕ – έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου, έναν άχρωμο και άοσμο τραπεζίτη, κατασκευασμένο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. [1] (Η περίπτωση του βρετανικού brexit είναι εντελώς διαφορετική και χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης).
Πολλοί – καλοπροαίρετοι – άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν ότι τελικώς φταίνε οι ίδιες οι λαϊκές μάζες οι οποίες έχουν την τάση να ‘υποτάσσονται’ στους καταπιεστές τους και να ‘παραμυθιάζονται’· ίσως ακόμα και να επιδιώκουν (κατά βάθος) την καταπίεσή τους ενώ συνάμα είναι τόσο ‘ηλίθιες’ και ‘απαίδευτες’ που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν το συμφέρον τους. Έτσι η ξενοφοβική (κρυπτο)φασιστική ακροδεξιά εκμεταλλεύεται την ταξική τους αντίθεση, όπως παρατηρούμε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες – και τις ΗΠΑ – αλλά και στη χώρα μας. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι, το ‘σύστημα’ επιβάλλει με ένα δημοκρατικοφανή τρόπο παντού, και με άνεση, τις πολιτικές του. Εν ολίγοις το ‘παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι’ άρα κάθε αντίσταση, μοιραία, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Ισχυριζόμαστε ότι μια τέτοια ανάλυση – κυρίαρχη στις μέρες μας – είναι υπεραπλουστευτική και θεμελιωδώς λανθασμένη…. αλλά η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση.
[1] https://www.thepressproject.gr/article/111053/Pos-kataskeuastike-to-fainomeno-Makron-kai-ti-tha-akolouthisei: εδώ βλέπουμε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση για τον τρόπο που κατασκευάστηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της Γαλλίας το ‘φαινόμενο Μακρόν’, όπως δημοσιεύεται στο Thepressproject.