Κι αυτό γιατί εν έτει 2012 το επίσημο ελληνικό κράτος δεν έχει μπει στον κόπο να δώσει στη μεγαλειώδη αυτή πράξη, τη σωστή της διάσταση. Δεν έχει μπει στον κόπο να διαπαιδαγωγήσει και να γαλουχήσει τη νεολαία με την πραγματική σημασία της 25ης Μαρτίου.
Στο μυαλό των περισσοτέρων παιδιών, η 25η Μαρτίου είναι ώρα μαθήματος που χάνεται, είναι κάποιοι... Τζον Ράμπο με φουστανέλα, που «μακελεύουν» τους κακούς... Τουρκαλάδες, είναι «εθνική ενότητα» που προκύπτει από ποιηματάκια και εθνοπατριωτικά τραγούδια, είναι ο «Παπαφλέσσας» και οι «Σουλιώτες» που παίζουν, χάριν της ημέρας στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια.
Το επίσημο ελληνικό κράτος έχει βάλει σε μια «κρεατομηχανή» μυαλού, τα υπέροχα νεανικά μυαλά. Δεν τους μαθαίνει πως η «εθνική ομοψυχία» ήταν ο αγώνας για ελευθερία ενάντια όχι μόνο στους Τούρκους, αλλά και ενάντια σε ένα ντόπιο κατεστημένο, που θα έχανε τα προνόμιά του. Δεν τους μαθαίνει πως η Επανάσταση ήταν μεν εθνική, θρησκευτική, ήταν όμως και βαθιά κοινωνική. Στην πράξη, έγινε από έναν κοινωνικό ιστό που βρισκόταν στο περιθώριο της ζωής, έστω κι αν ο φιλελληνισμός προκλήθηκε από την εντυπωσιακή ελληνική γραμματεία της εποχής.
Δεν τους μαθαίνει ποιος ήταν ο ρόλος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, δεν τους μαθαίνει ότι η Έλληνες πήραν τα άρματα, κόντρα στην «Τρόικα» της εποχής, στην οποία στη θέση του Σόιμπλε βρισκόταν ο Μέτερνιχ. Κυρίως, δεν τους μαθαίνει πως η Επανάσταση του 1821, συντάραξε συθέμελα τον τότε «πολιτισμένο» κόσμο, που οι κυβερνώντες τον κρατούσαν στο... σκοτάδι. Ήταν το φως κόντρα στο σκοτάδι...
Στο σχολείο δεν προβάλλονται ντοκυμαντέρ για εκείνη την περίοδο, δεν γίνονται ομιλίες, δεν υπάρχει πραγματική συμμετοχή των μαθητών, δεν γίνονται θεατρικές παραστάσεις, εκτός κι αν υπάρξει κάποια ιδιωτική πρωτοβουλία κάποιου δασκάλου ή καθηγητή. Το ζήτημα όμως είναι να υπάρξει ένας κεντρικός σχεδιασμός εορτασμού και να μην αφήνονται τα πράγματα στην καλή διάθεση των εκπαιδευτικών, την οποία αρκετοί όντως την έχουν.
Η παρέλαση δε, έρχεται να συμπληρώσει ένα βαρετό «παζλ» αμάθειας, μιας «κουτσουρεμένης» εθνικής εορτής.
Ένα «κομμάτι» της Αριστεράς στην Ελλάδα έχει κάνει «παντιέρα» την κατάργηση των παρελάσεων, καθώς τις θεωρεί στρατιωτικό κατάλοιπο και μέσο για τη γέννηση φασιστικών προτύπων στην νεολαία. Σε αυτό το σημείο έχω μια διαφωνία.
Υπήρξα μαθητής στην Πρέβεζα και παρήλασα αρκετές φορές στις εθνικές εορτές με το σχολείο μου. Σε καμία -μα καμία- όμως περίπτωση δεν αισθάνθηκα εθνικά υπερήφανος, ούτε εγώ ούτε κάποιος από τους συμμαθητές μου. Τουλάχιστον αυτοί που κάναμε παρέα. Σε καμία περίπτωση δεν αισθανθήκαμε το εθνικό μας φρόνημα να τονώνεται. Απολαμβάναμε τις φωνές και το χειροκρότημα της οικογένειας και των φίλων, κάναμε χαβαλέ με τους «εθνοπατέρες»-λιγάκι τρελούς, που έβγαζαν λόγο στο λιμάνι και ετοιμαζόμασταν για το πάρτι που ακολουθούσε σε κάποιο μαγαζί.
Και σε καμία περίπτωση δεν γίναμε... φασίστες. Μιλάω πάντα για τους φίλους και τους γνωστούς μου.
Το «αυγό του φιδιού» επωάζεται σε κοινωνικές συνθήκες φτώχειας, χαφιεδισμού, κοινωνικής αναταρχής, σε συνθήκες ανόδου του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Σε τέτοιες καταστάσεις «γονιμοποιείται» για να αποτελέσει... δεκανίκι του συστήματος. Δεν γεννιέται από τις παρελάσεις! Οπότε αυτή η μερίδα της Αριστεράς, καλό θα ήταν να επανεξετάσει τη στόχευσή της επικοινωνιακά, αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς το συγκεκριμένο δεν είναι το μείζων. Προσωπική μου άποψη.
Όσον αφορά, τις κινητοποιήσεις που έγιναν την 25η Μαρτίου, πιστεύω πως με αυτό που θα πω εκφράζω την πλειοψηφία του σκεπτόμενου κόσμου.
Σε αυτή τη χώρα που υπάρχει -με όλα τα κακά της μοίρας του- ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, το... συναθροίζεσθαι δεν απαγορεύεται. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κάποιος με τις διαδηλώσεις, αλλά έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να συμμετέχει ή όχι σε αυτές. Να τις αποδοκιμάσει αν το επιθυμεί, αλλά δεν έχει κανένα δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσει να μη γίνουν, να τις εμποδίσει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο!
Από την άλλη, οι αστυνομικές δυνάμεις παίρνουν εντολές. Και είχαν σαφείς εντολές να διασφαλίσουν την διεξαγωγή της παρέλασης. Ούτε του κεφαλιού τους έκαναν, ούτε όρεξη είχαν να τρέχουν δεξιά και αριστερά την ώρα της παρέλασης, παίζοντας «κυνηγητό», ειδικά στην πόλη της Πρέβεζας.
Είναι ο «σάκος του μποξ» μιας κεντρικής εξουσίας, που προτίμησε να «κρυφτεί» από τον λαό, κατά τη διάρκεια των παρελάσεων, προτίμησε να έχει στο... πόδι όλη την αστυνομία της χώρας, για να μπορεί ο κ. Παπαδήμος να μιλά για μεγαλειώδη ημέρα! Ήμαρτον! Εδώ ο Κολοκοτρώνης πραγματικά θα κρατούσε την... κοιλιά του από τα γέλια.
Εν κατακλείδι, ένα τριήμερο ουσιαστικών εορταστικών εκδηλώσεων, που να μεταφέρουν τη σωστή διάσταση της Ελληνικής Επανάστασης στη νεολαία και τους πολίτες, μπορεί να αντικαταστήσει το σύγχρονο «κιτσαριό» μιας εθνικής εορτής, που μόνο... γιορτή δεν είναι. Μέχρι να επιστρατεύσουν άπαντες τη φαντασία και τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό τους, η 25η Μαρτίου θα είναι μια ημέρα σαν όλες τις άλλες σε τούτο εδώ τον τόπο.
