Υπό τους ήχους της κιθάρας και της φωνής του Βασίλη Τζίμα και με το συντονισμό του κ. Κοσμά Μαρκή πραγματοποιήθηκε στο Καφενείο του Δήμου Πρέβεζας μια ζεστή και συγκινητική εκδήλωση, παρουσία της συγγραφέως, η οποία εμφανώς συγκινημένη μίλησε για το βιβλίο.

«Το βιβλίο κινείται ανάμεσα στην ιστορία και την ιστορική μνήμη και εστιάζει κυρίως στη γυναίκα. Στη γυναίκα που υποφέρει τα δεινά που συνεπάγεται το φύλλο και η κοινωνική της θέση στις ταξικές κοινωνίες, τη γυναίκα που εξεγείρεται και μέσα από την εξέγερση κατακτά και εξελίσσεται» τόνισε η κα η Άννα Αφεντουλίδη υπογραμμίζοντας ότι το «Εμένα μου το ‘παν τα πουλιά» είναι και ένα βιβλίο προσωπικής γενεαλογίας, μια μυθοπλασία που μας φέρνει σπαράγματα από αναμνήσεις, μεταβιβασμένες από γενιά σε γενιά, προφορικές διηγήσεις, θρύλους που κινούνται ανάμεσα στο πιθανό και στο απίθανο, τεκμήρια που έχουν διασωθεί, κάτι σαν κομμάτια μιας σύνθεσης που περίμεναν υπομονετικά να ζωντανέψουν και να αποτελέσουν ένα ενιαίο σώμα μέσα από τη φαντασία και τη μνήμη.

Η κα Αφεντουλίδου επισήμανε ότι το βιβλίο έχει και ένα ιδιαίτερο γλωσσικό ενδιαφέρον, ενώ πολύ ενδιαφέρων είναι και ο τρόπος που παρουσιάζεται στο βιβλίο η παράδοση του λαού μας.

Τις σκέψεις που του δημιουργήθηκαν από την ανάγνωση του βιβλίου μοιράστηκε ο κ. Παναγιώτης Λελοβίτης, ο οποίος μίλησε με θερμά λόγια για τη συγγραφέα. «Το θέμα του βιβλίου είναι οι δυσκολίες της ζωής και οι τραγικές συνθήκες, πότε προσωπικές, πότε κοινωνικές και πάντα πολιτικές για τρεις γενιές γυναικών της υπαίθρου. Μιας υπαίθρου όμως που δεν έχει κανένα φολκλορικό στοιχείο, αλλά είναι σκληρή, βίαιη, απειλητική» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λελοβίτης, ενώ οι Κοσμάς Μαρκής και Άννα Μπαρκούζου διάβασαν αποσπάσματα από το βιβλίο.

«Δεν είμαι συγγραφέας, μαθηματικός είμαι και συλλέκτης. Κάποτε από πολύ παλιά, από μικρό παιδάκι μάζευα δίπλα στο τζάκι τις ιστορίες της μάνας, της γιαγιάς, της γειτόνισσας και όταν έφυγε η μάνα είπα ότι είναι καιρός πια αυτές να τις καταγράψω» τόνισε η κα Καλαμποκά σημειώνοντας ότι αυτό το βιβλίο είναι σαν αποπληρωμή ενός χρέους πρώτα από όλα απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, στις ιστορίες τους και στη γλώσσα τους.