Απόλυτη αγριότητα και απόλυτη ομορφιά. Ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ Μεξικανός Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου, ο οποίος μετά το αριστουργηματικό ντεμπούτο του «Χαμένες Αγάπες» διέσχισε τα βόρεια σύνορα της χώρας του και έγινε ένας αγαπημένος τόσο στο καλλιτεχνικό Χόλιγουντ όσο και στα φεστιβάλ auteurs με δράματα όπως τα «21 Γραμμάρια», «Βαβέλ» και το περσινό «Birdman», μεταφέρει τώρα τις συναρπαστικές θεματικές της φιλμογραφίας του στον αφιλόξενο και φαντασμαγορικό αμερικανικό Βορρά των αρχών του 19ου αιώνα.
Εκεί, ενώ μια ομάδα λευκών κυνηγών προσπαθεί να διαφυλάξει από τους Ινδιάνους το πολύτιμο απόκτημά της από γούνες άγριων ζώων, ο έμπειρος εξερευνητής Χιου Γκλας θα δεχτεί την επίθεση μιας αρκούδας και θα τραυματιστεί βαρύτατα. Λόγω του κακού καιρού και του δύσβατου τοπίου, οι σύντροφοί του θα εγκαταλείψουν την απόπειρα να τον μεταφέρουν σε ασφαλές καταφύγιο και θα αφήσουν τον Ινδιάνο γιο του και έναν ακόμα απ' αυτούς δίπλα του, με σκοπό να τον θάψουν όταν –σύντομα– πεθάνει. Αυτά που θα μεσολαβήσουν, όμως, θα αφήσουν τον Γκλας μόνο του στην απόλυτη ερημιά, την οποία θα επιχειρήσει με υπεράνθρωπη προσπάθεια να διασχίσει, για να φτάσει στον κοντινότερο οικισμό και να βρει αυτούς που τον καταδίκασαν σε βέβαιο θάνατο.
Ο Βέρνερ Χέρτζογκ και ο Τέρενς Μάλικ (ο φωτογράφος του Εμάνουελ Λουμπέζκι μεγαλουργεί) δίνουν ραντεβού στη μέση του πιο εχθρικού και ταυτόχρονα μαγευτικού τοπίου, καλώντας μας να γίνουμε μάρτυρες μιας θεαματικότατης όσο και «ακατέργαστα» σκληρής περιπέτειας επιβίωσης. Με σκηνοθετική μεγαλοπρέπεια που σε αφήνει άφωνο, ο Ινιάριτου ξεκινάει από τον ήρωα και τη βασική ιδέα του «Birdman» (ένας άντρας στα όριά του προσπαθεί να «επιστρέψει»), την οποία εδώ απογυμνώνει από το διανοουμενίστικο περιβάλλον της και τη ρίχνει στην καρδιά του σκοταδιού. Εκεί όπου υπάρχει μόνον ο άνθρωπος και τα ένστικτά του, δηλαδή ο εαυτός του στην απόλυτα «φυσική» κατάστασή του.
Ποιητικές εικόνες που υποβάλλουν την έννοια της αιώνιας ακινησίας από τη μια και εκείνες του θανάτου και της αναγέννησης από την άλλη (ο Γκλας αναδύεται διαρκώς από χώρους εγκλεισμού εν είδει τάφων) αγκαλιάζονται με σκηνές πρωτοφανούς αγριότητας, την ίδια στιγμή που όλο το ταξίδι τού ημιθανούς –αλά «Νεκρός» του Τζάρμους– ήρωα πατά μια στον ωμό ρεαλισμό και μια στην ονειρική φαντασία. Για να ολοκληρωθεί σαν μια υπαρξιακή, νιτσεϊκή οδύσσεια ως το τέλος της ηθικής και του πολιτισμού, ακόμα και του έναρθρου λόγου, αλλά και σαν ένας ανεπανάληπτος (τεχνικά και καλλιτεχνικά) κινηματογραφικός άθλος που γυρίστηκε με φυσικό φως, με αυστηρή χρονολογική σειρά σκηνών και με υπερδιπλάσιο κόστος από τον αρχικό προϋπολογισμό, όταν η παραγωγή μεταφέρθηκε πριν το τέλος της από τον Καναδά στην Αργεντινή, λόγω έλλειψης χιονιού!
Πηγή:αθηνόραμα
