Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Carey Mulligan

Πρώτη προβολή στην Ελλάδα 22 Σεπτεμβρίου 2011. Διάρκεια 100'

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας κασκαντέρ οδηγός σε χολιγουντιανές ταινίες, ο οποίος τα βράδια παίρνει μέρος σε ληστείες, καθισμένος πίσω από το τιμόνι του αμαξιού που θα φυγαδεύσει τους εκάστοτε κακοποιούς. Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει και ερωτεύεται τη γειτόνισσά του, για χάρη της οποίας θα πάρει μέρος σε ένα κόλπο το οποίο, στη πορεία, πηγαίνει κατά διαόλου.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας είχα παγώσει στο κάθισμά μου, στο διάλειμμα έκανα βιαστικά ένα τσιγάρο χωρίς να μιλάω σε κανέναν από το σοκ που είχα πάθει και στο δεύτερο μέρος δεν μπορούσα καν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου από την ένταση των σκηνών. Όταν βγήκα από την αίθουσα, χρειάστηκαν κάμποσα λεπτά για να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, και πως αυτό που είχα παρακολουθήσει ήταν ο ορισμός του αριστουργηματικού κινηματογράφου.

Το Drive, καταρχάς, δεν είναι μια ταινία δράσης. Είναι αυτό και πολλά περισσότερα. Είναι το νουάρ συναίσθημα του παλιού, κλασικού Χόλυγουντ του Humphrey Bogart, είναι μια βαθιά και αθεράπευτα ρομαντική ταινία της κλάσης ενός John Hughes, είναι μια αγωνιώδης περιπέτεια καταδίωξης μακριά από τα ειδικά εφέ και πιο κοντά στο στυλ ενός Steve McQueen και ενός «Bullitt». Είναι η απίστευτη χημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, είναι τα επίμονα πλάνα του σκηνοθέτη στα ακίνητα πρόσωπά τους που κοιτάζονται χωρίς να μιλάνε αλλά που ταυτόχρονα λένε τα πάντα, είναι τα twists του σεναρίου που σε πιάνουν ανυποψίαστο και δεν καταλαβαίνεις από πού σου έρχεται η γροθιά στο στομάχι κάθε φορά, είναι η 80s μουσική του soundtrack που ακούει ο ανώνυμος Οδηγός ενώ κάνει βόλτες με το αμάξι του στους νυχτερινούς δρόμους του Los Angeles και δένει με μαγικό τρόπο οδηγό, αυτοκίνητο, πόλη, σκέψεις και συναισθήματα, και η οποία σε στοιχειώνει για πολύ καιρό μετά τη ταινία.

Το Drive δεν είναι φλύαρο. Παραμένει καθ' όλη τη διάρκειά του σιωπηλό σαν τον ήρωά του, μιλώντας μόνο όταν πρέπει και φωνάζοντας μόνο μέσα από τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Ακόμα και όταν ο Οδηγός ανακαλύπτει που έχει μπλέξει και ξεκινά η πορεία προς το τέλος, η βία, το αιματοκύλισμα και οι καταδιώξεις με αυτοκίνητα που συνεπάγεται η πορεία αυτή, κρύβουν μια ποίηση στον τρόπο με τον οποίο γίνονται, σε καθηλώνουν και, αμέσως μετά, έρχεται μια σκηνή ανθολογίας για να σου θυμίσει τη ρομαντική φύση της ταινίας και τον παλιομοδίτικο χαρακτήρα της.

Συνοψίζοντας, το Drive, για μένα, είναι η καλύτερη ταινία του 2011 και ότι πιο άρτιο, ολοκληρωμένο και συναρπαστικό έχει βγάλει ο κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια. Ό,τι έχουμε αγαπήσει στο σινεμά, όλα όσα αντιπροσωπεύει η τέχνη του κινηματογράφου και η σχολή της υποκριτικής, αυτά και άλλα τόσα απαρτίζουν το Drive.

Όποια εικόνα κι αν έχετε σχηματίσει μέχρι τώρα στο μυαλό σας για αυτή τη ταινία, είτε μέσα από αυτό το κείμενο, είτε από άλλες κριτικές και εντυπώσεις, είτε από το trailer και μόνο, έχω το χρέος να σας προειδοποιήσω πως το Drive δεν μοιάζει σε τίποτα με ότι έχετε φανταστεί. Θα μπορούσα να γράψω άλλες τόσες λέξεις για τα συναισθήματα που σου προκαλεί, το θέμα με το Drive όμως, είναι πως σε βάζει συνοδηγό στο αμάξι της μεγάλης φυγής και σε ξεναγεί το ίδιο στον κόσμο του. Από τη στιγμή που θα μπείτε στην αίθουσα μέχρι τη στιγμή που θα βγείτε, θα του ανήκετε και θα σας πάει όπου θέλει αυτό. Και, ειλικρινά πιστέψτε με, δεν έχετε κανένα λόγο να χάσετε αυτή τη βόλτα (drive) στη ζωή σας.

ΠΗΓΗ:QUEEN.GR

Αλλες κριτικές στο ιστολόγιο της ΚΛΠ kileprevezas.blogspot.com