Λίγα λόγια για την ταινία «Η Χώρα του Θεού» του Χλινούρ Παλμασόν
Στο τέλος του 19ου αιώνα, ένας νεαρός Δανός ιερέας ταξιδεύει σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ισλανδίας (μέρος τότε της Δανίας) με στόχο να χτίσει μια εκκλησία, αλλά και να απαθανατίσει φωτογραφικά τους κατοίκους της για πρώτη φορά. Ωστόσο, όσο προχωράει μέσα στο δύσβατο, αφιλόξενο τοπίο, τόσο απομακρύνεται από τον σκοπό του, την αποστολή του και τις βεβαιότητες που ως τότε ακολουθούσε.
Φωτογραφημένη έξοχα σε τετράγωνο κάδρο, η επική Χώρα του Θεού καταφέρνει να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο ένα υπαρξιακό ταξίδι δοκιμασίας πνευματικής και σωματικής με μια σχεδόν σκωπτική ματιά στον εθνικισμό και πάνω από όλα με έναν βαθιά ανθρώπινο στοχασμό πάνω στην εφήμερη και εύθραυστη (όσο οι γυάλινες φωτογραφικές πλάκες) θέση μας στον αέναο, αναπόδραστο κύκλο ζωής και θανάτου της φύσης.
Ο Ισλανδός Χλινούρ Παλμασόν (Μια Λευκή, Λευκή Μέρα, Winter Brothers) υπογράφει την πιο ολοκληρωμένη και ώριμη δουλειά του, ξεδιπλώνοντας ένα συγκλονιστικό ταξίδι στην Ισλανδία με σπουδαίες κινηματογραφικές αναφορές (από τον Μπέργκμαν ως τον Χέρτζοκ), αλλά και εντελώς πρωτότυπη και συναρπαστική προσέγγιση του θέματος του, μπαίνοντας πλέον στην πρώτη γραμμή δημιουργών του παγκόσμιου σινεμά.
Σημείωμα του σκηνοθέτη Χλινούρ Παλμασόν:
Η Χώρα του Θεού εξερευνά τους οικογενειακούς δεσμούς, την αποδοχή των μύθων και του μαγικού ρεαλισμού. Είναι μια ταινία για ένα ταξίδι στην φιλοδοξία, την αγάπη, την πίστη και τον φόβο του Θεού. Επίσης, μιλάει για την ανάγκη και την επιθυμία να βρει κάποιος τη θέση του μέσα σε όλα αυτά, να είναι ορατός, να συμμετέχει σε κάτι. Ξεχωριστό ρόλο παίζει η ιδέα της επικοινωνίας, ο διάλογος ανάμεσα σε διαφορετικές γλώσσες, και ο τρόπος που επικοινωνούμε ή μάλλον δεν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε. Επίσης, οι εσωτερικές αλλά και εξωτερικές διαμάχες μας. Διαπραγματεύεται θέματα όπως η ανθρωπότητα και η φύση και πώς αυτά συγκρούονται μέσω των ανθρώπων, των ζώων και του κόσμου που μας περιβάλλει. Στο τέλος, ανακάλυψα ότι αυτή η ταινία εξερευνά κυρίως τι μας διχάζει και τι μας ενώνει. Και ήταν μια έκπληξη για μένα όταν στο τέλος, κατάλαβα ότι ο θάνατος μπορεί να είναι το μόνο πράγμα που μας ενώνει. Αυτός είναι ο πυρήνας της ταινίας, η παλλόμενη καρδιά της.
Η Χώρα του Θεού λαμβάνει χώρα όταν η Ισλανδία ήταν υπό την κυριαρχία της Δανίας. Η ζωή μου έχει χωριστεί μεταξύ αυτών των δύο πολύ διαφορετικών χωρών που με έχουν διαμορφώσει με πολλούς τρόπους. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η Ισλανδία ήταν υπό το Δανέζικο στέμμα και δεν έχω δει αυτό το θέμα να θίγεται στον κινηματογράφο. Ήθελα να εξερευνήσω τις αντιθέσεις στο περιβάλλον, την ιδιοσυγκρασία και τη γλώσσα ή την πηγή των παρεξηγήσεων, επιπλέον τα αντίθετα στη φόρμα και το συναίσθημα και πώς αυτά αποκαλύπτονται όταν βάζεις αυτές τις δύο χώρες τη μία ενάντια στην άλλη. Πιστεύω ότι αυτή η περίοδος αντανακλάται στο σήμερα γιατί με ένα τρόπο δεν έχουμε αλλάξει και πολύ ως ανθρώπινα όντα. Έχουμε ακόμα όλα αυτά τα βασικά πρωτόγονα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες και όλοι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα της θνητότητας, όπου γινόμαστε ένα με τη γη. Είναι υπέροχο να διαβάζει κανείς ημερολόγια ή επιστολές από εκείνη την περίοδο κι ακόμα πιο παλιά και να βλέπει ότι και τότε τους ανθρώπους τους απασχολούσαν τα ίδια πράγματα όπως σήμερα. Πόσα χρήματα έχω για ψωμί και κρασί; Είδα μια όμορφη γυναίκα στον δρόμο. Ο καιρός ήταν χάλια σήμερα. Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Η συμπαραγωγή Ισλανδίας και Δανίας έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Τμήμα Zabaltegi (επιλογή των καλύτερων ταινιών της χρονιάς) στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο. Συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Λονδίνου, ενώ προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Τέλιουραϊντ, Μελβούρνης, Κάρλοβι Βάρι, Τορόντο, Τορίνο, Θεσσαλονίκης, Les Arcs, Ρότερνταμ, προβλήθηκε στο AFI Fest World Cinema και ήταν Υποψήφια για Βραβείο Ερμηνείας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου (European Film Awards). Έχει δέκα υποψηφιότητες στα Βραβεία Robert της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Δανίας, ανάμεσα τους αυτές για Καλύτερη Ταινία και Σκηνοθεσία. Επίσης, είναι υποψήφια και για τέσσερα Βραβεία Bodil της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Δανίας.
