Λίγο μετά τις έξι το απόγευμα αμέσως μετά το τέλος της λειτουργίας μικροί και μεγάλοι θα συγκεντρωθούν στην πλατεία του χωριού και αφού πιαστούν από το χέρι με έναν τρόπο που θυμίζει αλυσίδα, θα χορέψουν και θα τραγουδήσουν παραδοσιακά τραγούδια που χάνονται στα βάθη του χρόνου.
Σε αυτόν τον χορό δεν υπάρχουν μουσικά όργανα ενώ τα τραγούδια που ακούγονται εξυμνούν την πίστη μας, την Παναγία και τον Άγιο Γεώργιο, που αναφέρονται στην εκκλησία, στην αγάπη, στην ξενιτιά, στον πόλεμο των Σουλιωτών με τους Τούρκους και την προσδοκία για την απελευθέρωση του γένους από τον Τουρκικό ζυγό, στην τοπική παράδοση και σε διάφορα άλλα γεγονότα.
Μπροστάρηδες του χορού είναι άνδρες με τις τοπικές στολές , ακολουθούν οι ηλικιωμένοι, οι νεώτεροι άνδρες οι γυναίκες και τα παιδιά.
Ο κύκλος μεγαλώνει, ανοίγει προκειμένου να χωρέσουν όλοι ενώ «αγκαλιάζει» ολόκληρη την πλατεία του χωριού.
Οι στίχοι των τραγουδιών μεταφέρονται ακέραιοι από γενιά σε γενιά ενώ το έθιμο του καγκελάρη συγκεντρώνει κάθε χρόνο πληθος κόσμου στην περιοχή.
