Η αυξητική τάση της λίστας των θανόντων συναδέλφων του Πυροσβεστικού Σώματος και μάλιστα εν ώρα καθήκοντος είναι πλέον ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο και ταυτόχρονα προς διερεύνηση. Νωπή ακόμη η μελάνη από τις κροκοδείλιες ανακοινώσεις επισήμων και υπευθύνων και αυτό πλέον εξοργίζει περισσότερο.

Οι πυροσβέστες, που δίνουν τη ζωή τους σε κάθε αποστολή, δεν είναι αριθμοί στα στατιστικά ούτε απλές αναφορές στις ειδήσεις. Είναι άνθρωποι με οικογένειες, φιλίες και αγάπη για το καθήκον τους, που όμως συχνά νιώθουν ότι το επάγγελμά τους δεν αντιμετωπίζεται με την ανάλογη φροντίδα και σεβασμό. Η απώλεια του Γιώργου Κουτσοκώστα και του Γιάννη Παλιοβρυσιώτη αναδεικνύει την έλλειψη πραγματικής υποστήριξης και προετοιμασίας σε ένα επάγγελμα υψηλής επικινδυνότητας. Τα λόγια συμπόνιας από τους αρμόδιους, αν και απαραίτητα, μοιάζουν κενά όταν δεν συνοδεύονται από ουσιαστική δράση.

Είναι εύκολο να εκφραστεί θλίψη μέσα από επίσημες ανακοινώσεις, αλλά τι νόημα έχει όταν η καθημερινότητα παραμένει ίδια, με συνθήκες που συχνά βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των ίδιων των πυροσβεστών; Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να δοθεί μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις που θα δείξουν ότι οι πυροσβέστες αναγνωρίζονται ως άνθρωποι και όχι ως αριθμοί ή ΗΡΩΕΣ μιας στιγμής. Η προστασία τους, η εκπαίδευση, τα μέσα που χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά τους με ασφάλεια δεν πρέπει να είναι απλά υποσχέσεις.

Το επάγγελμα του πυροσβέστη δεν θα έπρεπε να είναι ζήτημα ηρωισμού, αλλά θέμα οργανωμένης, ασφαλούς και υποστηριζόμενης προσφοράς. Κάθε φορά που ένας συνάδελφος χάνεται, είναι ένα βαρύ πλήγμα για όσους μένουν πίσω.

Δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται με έναν επίσημο επικήδειο, είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξει.

Σε χαιρετούμε, Γιώργο.
Σε χαιρετούμε, Γιάννη.
Δεν θα σας ξεχάσουμε.

Και αυτός ο αποχαιρετισμός είναι και μια δέσμευση να απαιτήσουμε το αυτονόητο: ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ.