Εκ μέρους της τοπικής επιτροπής της οργάνωσης, ο Γιώργος Σιαφάκας, τόνισε: «Η τοπική επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σας καλωσορίζει στην συνέντευξη Τύπου, με θέμα τις εξελίξεις στο κίνημα των εκπαιδευτικών, μετά και το πέρας των κινητοποιήσεων που είχαν αποφασίσει οι συνελεύσεις των καθηγητών. Τις θέσεις μας θα παρουσιάσει ο σύντροφος-καθηγητής Διονύσης Καββαδάς, μέλος της τοπικής επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πρέβεζας».

Στην τοποθέτησή του ο Διονύσης Καββαδάς ανέφερε: «Το τελευταίο διάστημα γνωρίσαμε μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα, που συνέβησαν, τόσο σε επίπεδο κινήματος, όσο γενικότερα στην ελληνική κοινωνία. Από την πρώτη στιγμή που ο κλάδος των καθηγητών, αποφάσισε, μετά την πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, για απεργία μέσα στις εξετάσεις, άπαντες προσπάθησαν να «πνίξουν» το κίνημα εν τη γενέσει του. Και δεν είναι μόνο τα γνωστά ''παπαγαλάκια'' των ΜΜΕ με το γνωστό τους ρόλο, αλλά και δυνάμεις μέσα από τον ίδιο το χώρο.

Και οι ίδιες οι πολιτικές δυνάμεις που κλίνουν τη λέξη ''αγώνας'' σε όλες τις πτώσεις, προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να το σταματήσουν. Βλέπουμε το ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή να είναι αντίθετο σε κάθε μορφή κινητοποίησης. Με ένα ρόλο βαθιά αρνητικό -να μη το χαρακτηρίσω διαφορετικά- σε συνεργασία με τις κυβερνητικές δυνάμεις στην ΑΔΕΔΥ, αρνείται να στηρίξει τον αγώνα των εκπαιδευτικών, ώστε να βάλει η ΑΔΕΔΥ απεργία την πρώτη ημέρα των εξετάσεων. Προτείνει μία άλλη μέρα. Ουσιαστικά δημιουργεί το πρώτο πρόβλημα στον αγώνα των καθηγητών. Οι δε δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ναι μεν στην αρχή στήριξαν την πρόταση, αλλά την τελευταία στιγμή, στήνοντας ένα δίλημμα -που κατά την άποψή μου ίσως ήταν κατασκευασμένο και από πριν- βάζουν τη γενική συνέλευση των προέδρων να τοποθετηθεί αν υπάρχουν οι όροι.

Πώς είναι δυνατόν από τη μία να στηρίζει ο κλάδος με πλειοψηφίες την απεργία στις συνελεύσεις και από την άλλη, με το πλαστό ερώτημα να προκαλείται αναστολή της απεργίας; Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που συμμετέχουν στις Παρεμβάσεις, τον πολυτασικό αυτό χώρο και πολύμορφο, με δυνάμεις που προέρχονται όχι μόνο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά από όλο το φάσμα της Αριστεράς, στήριξαν τον συγκεκριμένο αγώνα.

Δεν είναι μόνο στενά η επίθεση που δέχεται ο κλάδος των καθηγητών, αλλά ο συγκεκριμένος αγώνας ανέδειξε το πρόβλημα που υπάρχει σε όλη την κοινωνία. Ο αγώνας και η προσπάθεια να ξεκινήσει ένα κίνημα μέσα από την εκπαίδευση, ήταν ουσιαστικά ένα κίνημα όλης της κοινωνίας. Ναι μεν ξεκινά από συνδικαλιστικά αιτήματα, αλλά μετατρέπεται σε κίνημα πολιτικό. Αυτό ήταν που φόβισε. Θα' χαμε αμφισβήτηση της Κυβέρνησης στα... ίσα. Όχι απλώς της πολιτικής της, αλλά ακόμη και της... τάξης και του νόμου. Θα συγκρουόταν με την επιστράτευση και θα έθετε το μεγάλο δίλημμα στην κοινωνία. Οι πολιτικές δυνάμεις, όχι μόνο οι κυβερνητικές, αλλά και της Αριστεράς, έχοντας μία διαφορετική στρατηγική, ήταν κάθετα αντίθετες. Η λογική τους ήταν: Περιοριζόμαστε σε μία κριτική και παραπέμπουμε, η μεν αξιωματική αντιπολίτευση σε μία κάλπη, στην οποία θα αποκτήσει πλειοψηφία και όλα θα παραπέμπονται σε μία όμορφη και ωραία λύση, το δε ΠΑΜΕ και κάποιοι άλλοι, σε κάποιο ακαθόριστο μέλλον, που δε μας εξηγεί πώς θα φτάσει εκεί».

Πολλοί χαρακτήρισαν προδοτική τη στάση του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρίζεται κάτι τέτοιο;

«Για εμάς είναι ξεκάθαρο. Η στάση της ΟΛΜΕ για εμάς ήταν υπονομευτική και προσωπικά θα υιοθετήσω τον χαρακτηρισμό, προδοτική. Υπονόμευσε από την πρώτη στιγμή αυτό τον αγώνα. Αυτή η πλειοψηφία και το ΔΣ δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των αναγκών. Οι πλειοψηφίες εκεί λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο. Χρειάζεται ένα νέο κίνημα αναδιοργανωμένο, σε ταξική βάση και θα στηρίζεται σε άμεσες συνελεύσεις. Ο αγώνας να περάσει στα χέρια της βάσης».

Το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών ήταν ανέτοιμο να αντιμετωπίσει το κυβερνητικό «όπλο» της επιστράτευσης;

«Υπήρξε μία τάση συνεπής, από το χώρο των Παρεμβάσεων που προσπάθησε να ανατρέψει τον συσχετισμό. Έμεινε μόνη της και δεν μπόρεσε να ανατρέψει το συσχετισμό, σε μία συνέλευση που σε ένα βαθμό, οι εκπρόσωποι ήταν ελεγχόμενοι.

Αν γυρνούσαμε πίσω στη βάση, σε νέο κύκλο συνελεύσεων -κάτι που προτείναμε κι εμείς στην Πρέβεζα- θα αποφάσιζε εκεί ο κόσμος. Αυτό δε θέλησαν να γίνει. Φοβόνταν τον κόσμο»

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρεί ότι είναι ήττα η εξέλιξη στο «μέτωπο» των εκπαιδευτικών;

«Δέχομαι ότι υπάρχει υποχώρηση. Με την έννοια ότι από τη στιγμή που ξεκινά ένας μεγάλης σημασίας αγώνας, ο καθένας θα αναλογιζόταν τις ευθύνες του για το επόμενο βήμα. Συνυπάρχουν οι απογοητεύσεις. Ένα κομμάτι πάλι μπορεί να ψάχνει ποιος είναι δυνατόν να το αντιπροσωπεύσει. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει μία τάση που βγάζει τα συμπεράσματά της, θα είναι ξανά στην πρώτη γραμμή, για να βάλει τη λογική του παρατεταμένου αγώνα, αλλά και της εκπαίδευσης. Έρχονται πιο σημαντικά πράγματα από αυτά που γνωρίσαμε».