Το ένα μετά το άλλο νομοσχέδια που ψήφισε η ελληνική Βουλή κρίνονται αντισυνταγματικά χωρίς να υπάρχει καμία επίπτωση σε αυτούς που τόλμησαν να φέρουν και να ψηφίσουν αντισυνταγματικά νομοσχέδια στη Βουλή. Η Βουλή νομοθετεί απαράδεκτα συχνά με υπουργικές αποφάσεις και η κυβέρνηση φέρνει όλα τα σημαντικά νομοσχέδια με το χαρακτηρισμό του κατεπείγοντος με μόνο σκοπό να μη γίνει ουσιαστική συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων πέρα από τα καθιερωμένα καβγαδάκια. Άλλοι λεν ότι ψηφίζουν χωρίς να έχουν διαβάσει το νομοσχέδιο και μετά από αυτό παραμένουν βουλευτές. Από την άλλη, βουλευτές της αντιπολίτευσης μιλούν ανερυθρίαστα για λιντσαρίσματα λες και ζούμε στην υποσαχάρια Αφρική. ΄

Έχετε παρακολουθήσει συνέντευξη Αμερικανού αξιωματούχου; Μιλάνε με λεκτικές ακροβασίες και ένα μόνιμο άγχος μήπως τυχόν και πουν κάτι που μπορεί αργότερα να αποδειχθεί ψέμα. Τρέμουν γιατί εκεί αυτό θα σημάνει και το τέλος της καριέρας τους. Αλλά εδώ όλα αυτά ξεχνιούνται μέχρι τη μεθεπόμενη μέρα. Όχι από κάποια συνωμοσία των ΜΜΕ. Απλά δεν ενδιαφερόμαστε.

Υπήρξε ένας πρωθυπουργός στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης (αριθμός: 1) που ζήτησε δημοψήφισμα για καθοριστικής σημασίας επιλογές, το οποίο ανακοινώθηκε και άμεσα ακυρώθηκε με παρέμβαση ξένων δυνάμεων και υπό την απειλή της ανατροπής της κυβέρνησης από τους ίδιους του βουλευτές του κόμματός του. Ξανά: η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε λόγω της χρεοκοπίας, δεν έπεσε λόγω του μνημονίου, δεν έπεσε λόγω των οικονομικών μέτρων που εφάρμοσε ούτε γιατί άλλα είπε προεκλογικά και άλλα εφάρμοσε μετά τις εκλογές. Έπεσε γιατί ο πρωθυπουργός της χώρας προσπάθησε να κάνει δημοψήφισμα και δεν τον αφήσαν. Αντί να βγούμε λοιπόν δύο εκατομμύρια πολίτες στο δρόμο να απαιτήσουμε το δημοψήφισμα που θα γύριζε την ευθύνη και τη δύναμη στο λαό, πήγαμε ήσυχα-ήσυχα για ύπνο, εμφανώς ανακουφισμένοι και πάντως καθόλου αγανακτισμένοι.

Μπορεί να μην αγαπάμε τον κοινοβουλευτισμό γιατί δεν του έχουμε εμπιστοσύνη. Ίσως δε σεβόμαστε τους κανόνες του γιατί βλέπουμε ότι εφαρμόζονται επιλεκτικά ή γιατί μας μάθανε ότι κινούμενοι παράτυπα και παρασκηνιακά τα αιτήματά μας προωθούνται αποτελεσματικότερα. Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι οι κανόνες, οι νόμοι και οι θεσμοί του πολιτεύματος είναι το μόνο και τελευταίο αποκούμπι των αδυνάτων, όσων δεν έχουν πολλά λεφτά, πολλούς φίλους ή πολλά όπλα. Αν δεν τους υπερασπιστούμε εμείς οι λιγότερο προνομιούχοι, θα το βρουν μπροστά τους τα παιδιά μας.

Ίσως πάλι να φταίει ότι ισχύει αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Ραφαηλίδης, ότι η Ελλάδα λειτουργεί σαν μια συνομοσπονδία χωριών.

Ή ίσως απλά να κάνω λάθος και να είμαι υπερβολικά ευαίσθητος και με υπέρμετρες απαιτήσεις. Βλέπετε, μετρώντας με την κλίμακα του ιστορικού χρόνου, η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι νήπιο που μαθαίνει ακόμα να μιλάει.

Ας μάθουμε κι εμείς όμως τουλάχιστον να την ακούμε. Μόνο εμάς έχει.

Email για σχόλια- παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.