Εμάς τους Συρρακιώτες τολμώ να πω ότι αυτό το αίσθημα πάντα ήταν λίγο εντονότερο από ότι των άλλων συμμαθητών μας. Οι λόγοι που μπορώ να σκεφτώ είναι αρκετοί, όμως ως πιο πειστικός μου φαντάζει το γεγονός ότι όλες κι όλες 15 μέρες τον χρόνο, στις αρχές του Αυγούστου είχαμε την δυνατότητα να το επισκεφτούμε σε αντίθεση με αρκετούς άλλους συμμαθητές μας. Έτσι έχει επικρατήσει, τότε υπάρχει «ζωή» εκεί, τότε ανέβαιναν και οι φίλοι μας. Ήταν κάτι που το συζητούσαμε και το περιμέναμε όλο το χειμώνα. Εκείνες οι μέρες πάνω στα βουνά είναι για όλους μας, ακόμα και για τις προηγούμενες γενιές από ότι λένε, κάτι το μαγικό. Εκεί ψηλά ηρεμείς, χαλαρώνεις, παίρνεις δύναμη για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται, βλέπεις εικόνες που δύσκολα συναντάς στην πόλη, αναπνέεις αέρα βουνίσιο και πολλά πολλά ακόμα...

Φαίνεται υπερβολικό όλο αυτό για κάποιον που δεν το βιώνει αλλά είναι αληθινό. Όντως εκεί στη φύση και στον καθαρό αέρα όλα είναι αλλιώς, όχι μόνο στα βουνά, αλλά σε κάθε χωριό, όπου και αν βρίσκεται...

Το χειμώνα όλα αυτά απλώς τα φέρνεις τα βράδια στο νου σου και τα λαχταράς. Είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις... Σε αυτό βέβαια, βοηθάει και η προσπάθεια που γινεται από τους Συνδέσμους Συρρακιωτών και από τα χορευτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πολυπληθέστερα χορευτικά παραδοσιακών χορών σε Γιαννενα και Πρέβεζα είναι αυτά των Συρρακιωτών. Και τα αποτελέσματα φαίνονται στα πανηγύρια του Αυγούστου στο χωριό. Σπάνια στις μέρες μας συναντάς νέους να κρατάνε το πανηγύρι μόνοι τους μέχρι να ξημερώσει. Όμως στο Συρράκο συμβαίνει. Όχι γιατι τους το επιβάλει κανείς, αλλά γιατί η καρδιά τους το θέλει. Γιατί έτσι μεγάλωσαν, έτσι έμαθαν να ζουν, αυτό τους αρέσει.

Κλείνοντας έχω να κάνω μια ευχή. Όχι μόνο οι Συρρακιώτες, αλλά όλοι, καλό είναι να νοιώσουν «κάτι» για τον τόπο τους. Οι πόλεις, οι ρυθμοί τους και η ζωή εκει δείξανε τα αποτελέσματα τους. Οι τόποι καταγωγής μας σίγουρα αποτελούν μια πολύ καλή, ίσως και την μοναδική λύση ώστε να γίνουμε ξανά περισσότερο «ΑΝΘΡΩΠΟΙ»...