Γεννημένος στα Κατσανέικα, μόλις οκτώ χιλιόμετρα από την Πρέβεζα, μεγαλώνει δίπλα στον παραδοσιακό ενετικό ελαιώνα κι έχει στα μάτια του την ανοιχτωσιά και στη μύτη του τη θαλασσινή αύρα. Εχει καταγωγή από το Σιράκο Ιωαννίνων, το ξακουστό γραφικό βλαχοχώρι, κι η ανάσα του βουνού κυλά στο σώμα του, ρέει στις φλέβες του.
Με ματιά κινηματογραφιστή, ενώ τρέφει λατρεία για τη φύση, τον συναρπάζει η σχέση που αναπτύσσεται με το ανθρώπινο μελίσσι. Το συναίσθημα δεν του επιτρέπει ν' αφήσει την ιδέα, κι ας είναι προκλητική, κι ας αγγίζει ενίοτε το όριο της ύβρεως. Εχει το άγχος και την αγωνία καθετί όμορφο να μη μένει στο φαντασιακό, να γίνει Κήπος της Εδέμ, κήπος από χέρι ανθρώπινο, μικρό φυσικό περιβάλλον, λιλιπούτεια τεχνητή φύση, για ν' αφήσει το αποτύπωμά του στη ζωή. Αλλά κι ας είναι γνώστης των θερμοκηπίων όσο λίγοι στον κόσμο, η πείρα τον έχει πια διδάξει πως οι ιδιοτροπίες και οι δυνατότητές τους δεν είναι απεριόριστες, αλλά σημαντικές.
Σταθμός στη ζωή του ήταν η Γεωπονική Σχολή Θεσσαλονίκης, μόνο αυτή επέλεξε στο μηχανογραφικό του. Και από εκεί ο κόσμος άλλαξε. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 βρέθηκε για δουλειά σ' ένα μεγάλο θερμοκήπιο, για τα δεδομένα της εποχής, στην Κέρκυρα. Με όσα χρήματα μάζεψε, πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στις διεθνείς επιχειρήσεις στο Λονδίνο, όπου είδε πρώτη φορά πώς επιλέγει μια πολυπολιτισμική κοινωνία τη γεύση της. Πρόσεξε πως το ράφι είναι ο τελικός, ο αδυσώπητος κριτής, και η άποψή του περί μεταμόρφωσης ενός προϊόντος μέσα από την τυποποίηση εδραιώθηκε. Και από εκεί, για να ολοκληρώσει τον κύκλο των μεταπτυχιακών του σπουδών, βρέθηκε στο Χάρβαρντ, για να σπουδάσει διαπραγματεύσεις. «Στην Αμερική ανακάλυψα τον άνθρωπο που σκέφτεται παγκόσμια, είδα μεγάλες παραγωγές, καλαμπόκια που ήταν σαν δέντρα και δεν ήταν μεταλλαγμένα. Στο πανεπιστήμιο έδιναν βαρύτητα στην ιδέα του καθενός και σε προέτρεπαν να την υλοποιήσεις, την πίστευαν, κι ας ήσουν νέος, δεν χρειαζόταν να γεράσεις για να σε πάρουν στα σοβαρά, όπως εδώ», λέει.
Μα συγκλονιστικό «σχολείο» ήταν η επαφή του με την Ολλανδία. Δούλευε για λογαριασμό μιας δανέζικης εταιρείας στη νοτιοανατολική Ευρώπη και πηγαινοερχόταν κάθε εβδομάδα στην Ολλανδία, που διέθετε τότε τις πιο εξελιγμένες θερμοκηπιακές εγκαταστάσεις στον κόσμο. Αν η μαθητεία στην Κέρκυρα τον μύησε στο χώρο, η επαφή με την Ολλανδία τον σημάδεψε και τον μάγεψε η υδροπονία. «Το θερμοκήπιο με δελέαζε πάντα, γιατί έχεις την ψευδαίσθηση να φτιάξεις μια φύση, ένα περιβάλλον, παρότι δεν μπορείς να το ελέγξεις απόλυτα», τονίζει.
Ξέρει πως η Ελλάδα έχει βελτιωθεί στο χώρο του θερμοκηπίου και νοιάζεται πάντα για τις επιχειρήσεις που έχουν στηθεί με το συνεργάτη του Ευάγγελο Δρίμτζια πάνω στη φράουλα, το ντοματίνι, την πιπεριά, αλλά τώρα τον έχει απορροφήσει το θερμοκήπιο στην Πετρούσσα Δράμας. Πιστεύει πως μας λείπει ως χώρα η οργάνωση της παραγωγής, πως το μέλλον ανήκει στις μεγάλες σύγχρονες υαλόφρακτες μονάδες παραγωγής. Λόγω εξοπλισμού μπορούν να δημιουργούν μικροπεριβάλλοντα και να βγάζουν ποιοτική παραγωγή όλο το χρόνο, ενώ με κατάλληλη διαχείριση της ενέργειας μπορούν να μειώσουν τα κόστη.
«Μέλλον έχουν τα ελληνικά προϊόντα, αρκεί να πάψει ο Ελληνας παραγωγός ή επιχειρηματίας να έχει πολύ μικρές φιλοδοξίες», υποστηρίζει. «Δεν αντιλαμβανόμαστε καθόλου, όταν δημιουργούμε προϊόντα, την έννοια της διεθνικότητας. Αλλά όταν κάποιος θέλει να εξαγάγει ένα προϊόν, πρέπει να ξέρει πού απευθύνεται και πώς μπορεί να συνδυάσει την παραδοσιακή διατροφή ενός τόπου με ένα ελληνικό προϊόν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πολιτισμούς-ζώνες τροφής: η Ελλάδα ανήκει στον πολιτισμό του σιταριού, με το λάδι και το κρασί της, η Ασία έχει τον πολιτισμό του ρυζιού, η Βόρεια Αμερική τον πολιτισμό του καλαμποκιού και ο πολιτισμός της Νότιας Αμερικής βασίστηκε στον πολιτισμό της πατάτας».
Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
