Όπως παλιά -και το γνωρίζουν αρκετές οικογένειες του Νομού Πρέβεζας – η ημέρα αυτή, άνηκε σε αυτούς που στα ξερονήσια και τις φυλακές γνώριζαν το σκληρό πρόσωπο των φασιστών και των ντόπιων συνεργατών τους, επειδή ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι και να αλλάξουν το ριζικό τους και την κοινωνία, έτσι και τώρα θα πρέπει να σκεφτόμαστε τους κατατρεγμένους, τους άπορους, τους αδικημένους και να κάνουμε το «ταμείο» μας, με τη σκέψη μας σε αυτούς που έχουν «φύγει».

Αλήθεια μήπως έχουμε ξεχάσει όλα αυτά;

Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών:

«Oι άγιες μέρες του Πάσχα στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου

Από το ιστορικό μυθιστόρημα «Ο κύκλος των Μάταιων Πράξεων»

Την Κυριακή ήταν το επισκεπτήριο. Μια φορά την βδομάδα…..και την περίμεναν όλοι….και οι μέσα και οι έξω. Κάποιοι μετρούσαν τα δευτερόλεπτα. Όσο πλησίαζε η Κυριακή, τόσο η αγωνία μεγάλωνε. Οι φίλοι και οι συγγενείς με τα δέματα και κυρίως με το φρέσκο αγέρα της ελευθερίας….και μετα αισιόδοξα μηνύματα τους…..και με το βουβό κλάμα….και με την ελπίδα. Ναφύγουν…να φύγουν οι καταραμένοι. Να ελευθερωθούν τα παιδιά, τα παλικάρια. Στην κιγκλιδόπορτα οι καρδιές έσπαγαν... στην αναμονή. Ατελείωτη φαινόταν. Τρέμανε. Αναζητούσαν τον δικό τους άνθρωπο. Μέχρι να τον αντικρίσουν, έχαναν χρόνια από τη ζωή τους. Και τον έβλεπαν. Ακόμα ζωντανός.Ξαλαφρώνανε λιγάκι. Έζησε κι αυτή τη βδομάδα ο δικός τους. Δόξα σοι ο Θεός.Αγκαλιές και φιλιά. Ο μόνιμος φόβος…..κάθε μέρα εκτελέσεις, και καμία ειδοποίηση. Το επισκεπτήριο λειτουργούσε σαναποκάλυψη…..σαν αποκάλυψη της ζωής. Κάθε επισκεπτήριο το ίδιο μαρτύριο. Θαείναι ζωντανός ο άνθρωπος μας; Κάποιοι δεν ήταν τυχεροί. Δεν ήταν το επισκεπτήριο γι’ αυτούς.  Άδικαπερίμεναν. Μεσοβδόμαδα είχαν πάρει κάποιους για εκτέλεση…τα γνωστά αντίποινα. Η κραυγή τους δεν έφτασε στους δικούς τους. Κόλλησε στη λάσπη των τροχών του φορτηγού που τους μετέφερε στον τόπο εκτέλεσης…. Η μάνα από το χάραμα ήταν εκεί…..στο επισκεπτήριο. Να δει το καμάρι της. Το μονάκριβο παιδί της. Δεν κοιμήθηκε ούτε ένα λεπτό το προηγούμενο βράδυ. Ετοίμαζε το δέμα για το παιδί της….σαν ιεροτελεστία ήταν. Όλη την βδομάδα για τη μέρα αυτή ζούσε. Να ετοιμάσει στοΓιωργάκη της αυτά που χρειάζεται…σαν να ήταν σπίτι ο Γιωργάκης. Αυτό το καλό παιδί... το λεβεντόπαιδο. Όλη η γειτονιά τα καλύτερα έλεγε. Να τον φιλήσεις απ’ όλους μας, παράγγελναν στη μάνα. Να τον φέρεις σύντομα εδώ, κοντά μας. “Το καλύτερο παιδί… οι αναθεματισμένοι”... έλεγαν. Και η μάνα χαιρόταν….έπαιρνε κουράγιο. Μόνη της στη θύελλα. Ο άντρας της από βόλι στα βουνά της Αλβανίας. Και ο γιος ίδιος….δεν μπορεί να κάτσει στα αυγά του…Από το χάραμα εκεί. Νύχτα ξεκινούσε με το δέμα στο χέρι… Τώρα, όμως, περίμενε. Το χαμόγελο του παιδιού της το διέκρινε από πολύ μακριά…σχεδόν το μύριζε.. -Τι έγινε ο Γιωργάκης αγόρι μου; Τι έγινε το παιδί μου; Παρακαλούσε τον ξερακιανό και αδιάφορο σκοπόνα της πει κάτι. Αυτός ούτε καταλάβαινε, ούτε ήθελε να καταλάβει…. -Σε παρακαλώ αγόρι μου. Κοίτα με μάνα σουείμαι…. Μπορείς να τον ειδοποιήσεις ότι τον περιμένω. Γιατί καθυστερεί; Η απελπισμένη μάνα δείχνοντας το δέμα στοφρουρό συνέχιζε να τον εκλιπαρεί. -Κοίτα αγόρι μου.  Έχω φέρει και αυτά που μου ζήτησε….και καπνό…..και καπνό. Φώναξε τον αγόρι μου. Κάνε μου τη χάρη. Σε λίγο θα τελειώσειτο επισκεπτήριο. Που είναι ο Γιωργάκης μου; Και το επισκεπτήριο τελείωνε. Ο Γερμανόςφρουρός τους έστελνε όλους μέσα και απομάκρυνε τους έξω. Η μάνα εκεί. Κρατούσε σφιχτά το δέμα. Ο Γερμανός φρουρός την έσπρωξε….να φύγει. -Περιμένω το παιδί μου. Μην με σπρώχνεις αγόρι μου. Περίπου την ίδια ηλικία έχετε. Είναι πολύ καλό παιδί….αλλά λίγο αμελής. Κάπου έχει μπλέξει και με ξέχασε. Άσε με αγόρι μου να τον περιμένω. Και πάλι του έδειξε το δέμα που κρατούσε… -Έρχονται και οι άγιες μέρες του Πάσχα. Να του δώσω αυτά που έχω ετοιμάσει….. Θα το θυμηθεί ότι τον περιμένω. Ξεσχισμένη η καρδιά. Ο πόνος μεγάλος,αβάσταχτος. Το κλάμα βουβό, πού και πού τ’ αναφιλητά. Η χαροκαμένη μάναεκεί….έξω από ένα στρατόπεδο. Η φιγούρα της μάνας στο τοπίο αυτό έδειχνεκάτι άλλο…. Γολγοθά. Σήκωνε το σταυρό της…στην ανηφοριά. Ο Γερμανός φρουρός σαν τους βασανιστές του Χριστού, την έσπρωχνε.. -Μάνα σου είμαι….μην με σπρώχνεις. Το καμάρι μου περιμένω. Πως θα φύγω αν δεν τον δω. Που να πάω….τίποτα δεν με χωράει.. Φώναζε η δυστυχισμένη μάνα.. Την σήκωσαν και προσπάθησαν να την πάρουν... σαν άλλες Σπαρτιάτισσες.  Τα βήματα βαριά, ασήκωτα, τις κατέβαζαν απ’ το Γολγοθά του Χαϊδαριού, σαν ιερή πομπή… σαν αρχαίος χορός. Και το Πάσχα έφτασε χωρίς τον Γιωργάκη... και πολλούς άλλους… στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Αυτές τις άγιες μέρες μακριά από το σπιτικό τους, μακριά απ’ τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, το μαρτύριο γίνεται πιο μεγάλο, πιο βαρύ, πιο δυνατό. Και μερικοί μετρούν πολλές γιορτές στις εξορίες... όπως ο Ναπολέων.

πηγή: Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών».